Arte y Letras Literatura

O Killer Robot 

o killer robot
DP.

Antonio Lamas, comandante xurídico, encargado da investigación especial sobre o caso dos Anxos Operantes, tomou a palabra para informar á xunta do Alto Estado Maior. 

A medida que avanzaba no relatorio, ía a máis a tensión na sala. O comandante Lamas percibiuno non porque houbese acenos ou murmurios de desacougo nos mandos militares, senón porque tivo a sensación de que se estaba a producir unha solidificación do silencio. E había ao tempo unha inmobilidade xeral, unha petrificación das cousas e das persoas, coa excepción do gran ventilador do teito que aquela mañá de verán xiraba as aspas coa paciencia ritual dunha máxima xerarquía que andaba ao seu nas alturas.  

O comandante xurídico Lamas foi explicando até o límite do detalle permisíbel pola lei de segredos oficiais, como el mesmo aclarou, o proceso de creación dunha unidade especial de robots soldados, aproveitando para uso militar os avances da Intelixencia Artificial. Subliñou que algúns medios de comunicación, no intre en que estalou o escándalo, utilizaran de xeito non axeitado, tal vez por sensacionalismo, a denominación de ‘killer robots’. Chamar asasinas a unhas máquinas era un disparate. No proxecto Anxos Operantes seguírase un estrito protocolo científico supervisado con todo rigor por unha Comisión Ética. Tratábase de crear máquinas dotadas dunha autonomía limitada, con capacidade letal, certo, pero sempre baixo control humano e a supervisión directa dun superior cualificado. Por suposto, contemplouse a hipótese dunha avaría ou perda de control por fallo técnico. Nese caso, o anxo operante sería desactivado. E así se fixo, por precaución, con once dos anxos operantes, e coa única excepción de Gabriel Daimon. 

Sabía por experiencia que tiña máis valor retórico unha afirmación feita sen ler o papel. O comandante xurídico Lamas mirou por vez primeira por enriba do atril e dixo: «Un asasino só pode ser un humano, aínda que ás veces de maneira metafórica se aplique a un animal. Mesmo no caso do ‘lobishome’, o asasino seríao polo que ten de home e non de lobo. Nós sabemos que o honor militar é incompatíbel co dano innecesario e a crueldade co vencido.  Como ben dixo Sun Tzu, a excelencia suprema na arte da guerra sería a de gañar a batalla sen loitar. E de ter que dar a batalla, aínda na vitoria, o sentimento máis honorábel é o que os clásicos chamaron a pena de Marte».     

Na sala oíronse, por vez primeira, as toses propias do rasquizo da desaprobación. O comandante Lamas sabía que era inevitábel. A referencia ao lobo nunca deixou impasíbel a un auditorio humano, pero o da pena de Marte era aflición de máis para algúns dos altos mandos presentes. 

Volveu ao seu informe.  De acordo co proxecto da Unidade Secreta de Intelixencia Artificial, o Grupo de Anxos Operantes estaría destinado prioritariamente a tarefas de seguridade preventiva, de información e contra—información.  Para iso fabricouse unha ducia de robots de figuración ou camuflaxe humana, dotados das tecnoloxías máis sofisticadas, de última xeración. O nome elixido para o grupo tiña un carácter simbólico. Nun libro antigo, A xerarquía do Ceo, de Dionisio Areopagita, cóntase que hai nove ordes ou coros de anxos: serafíns, querubíns, tronos, dominacións, virtudes, potestades, principados, arcanxos e anxos sen atributos. As chamadas «dominacións» estarían integradas por «anxos operantes», con misións especiais na seguridade celeste.  Cada anxo estaba asociado a un mes. O nome de Gabriel correspondía a xaneiro. 

A de Blood Land non era a súa primeira misión. Os Anxos Operantes estiveran activos noutros tres conflitos sen que se producise ningunha anomalía. 

A misión de Blood Land era de pacificación e había instrucións claras de non perturbar a vida da poboación civil e gañarse, no posíbel, as súas simpatías. Por desgraza, fixéronse cousas que non se deberían ter feito. O comandante Lamas detivo a lectura e remoeu na boca as palabras para dicir algo que non estaba escrito.  

«Cousas que, de facelas, nunca deberían ter transcendido. E non falo só das «técnicas de interrogatorio melloradas», como a practica xeneralizada do «afogamento ficticio ou submarino» aos detidos. Falo de malleiras indiscriminadas a grupos de persoas que participaban en feiras ou celebracións familiares, como vodas.  Sesións de ‘happy slappin’ ou felices labazadas. Ese era o eufemismo para as humillacións e agresións á poboación civil, non para conseguir información, senón como un vil divertimento. Un dos que aparentemente participaba nesas malleiras era Gabriel Daimon, un anxo operante, o protagonista do caso que hoxe nos convoca.  Iso crían os seus compañeiros, convencidos de que gozaba como un abesullón sádico. Non era activo nos abusos, pero non se perdía ningunha sesión. O sistema visual de Daimon permitíalle ver e á vez gravar o acontecemento. A súa é unha memoria fílmica no sentido literal. Almacenaba, seleccionaba, montaba e podía emitir sen necesidade de ningún aparello exterior. Esa era unha das capacidades como «anxo operante».  Ninguén se preocupou aqueles días polo que estaba a procesar a Computación de Reserva, o «cerebro» de Gabriel Daimon.  Cando se decataron, as imaxes xa estaban nas pantallas de medio mundo».  

O único que podía interromper o relatorio era o xefe do Alto Estado Maior. E fíxoo. Preguntou de súpeto: «Por que, comandante? Por que cre que Daimon se rebelou, que tipo de avaría foi esa?». 

—Esa é a pregunta que me persegue dende hai tempo. O director do equipo tecno—científico que deseñou os doce robots do Grupo de Anxos Operantes analizou de xeito exhaustivo até o que chaman a físgoa inaccesíbel da placa nai en cada un deles. De primeiro, non encontraron ningunha diferenza en Gabriel Daimon respecto dos outros. Até que apareceu o que eles chamaron «zona de sombra». Algo así como unha excrecencia de algoritmos indescifrábeis. Por exemplo, fallos no sistema que levaron a procuras imprevistas. O que ficaba fóra, o falido, unha especie de lixo marxinal. Teñen a sospeita de que iso sería algo así como o berce dunha conciencia. Pero é só unha sospeita. Eu penso que…

O comandante Lamas mirou as anotacións a man no oeste da páxina. A súa era unha letra de taquígrafo. Alegrouse de non ter escrito no informe o nome de Zek. Foi un dos primeiros datos que obtivo sobre Gabriel Daimon, fóra do seu historial no GAO.  O de que tiña amizade cun soldado humano. Traballaba na cantina do cuartel base do Rexemento Novo Plus Ultra, no que estaba incorporado o Grupo de Anxos Operantes. Non resultou nada difícil conseguir información sobre el. Tiña habelencias de mago, e de feito traballara un tempo nun espectáculo facendo un número de escapismo encadeado dentro dun ataúde. Facía rir á xente cando explicaba o fin da súa carreira máxica: «Un día non puiden fuxir, morrín. Así que tiven que deixalo!».   Era moi prezado, mesmo entre os oficiais, que de cando en vez o chamaban a xogar aos naipes.

Decidiu citalo formalmente para que declarase na investigación aberta. Zek acudiu. Relaxado, sorrinte. 

—Veño do dentista —dixo. 

—E que tal? 

—Ía asustado, pero saíu todo ben. 

De súpeto, meteu os dedos na boca e sacou unha ra viva. Pequeniña, dun verde escintilante. O interrogatorio foi un fracaso. Se Zek fora experto en escapismo como mago, falando era o rei da evasión. Cando o comandante se decatou, era el o que estaba sendo interrogado e con preguntas absurdas. En ton ríspeto, mandouno marchar.

—E lévese a ra!

—Que ra?  

Tiña que saber máis sobre Zek. A información desa amizade humana de Gabriel déralla a capitana María Fonseca, da Unidade Secreta de Intelixencia Artificial. Ela fora a directora no deseño do anxo operante e era responsábel do seu mantemento técnico e custodiar a súa integridade. Na primeira visita pareceulle moi ben disposta e interesada en colaborar na investigación.  Pero sobre Zek limitouse a dicir que figuraba no seu arquivo como amigo humano.  Por suposto, había un seguimento, pero non se rexistraba nada sospeitoso. O amigo de Gabriel non participara en ningunha misión exterior. Non se movera da cantina. O asunto central naquela visita fora a posíbel explicación científica para discernir se Gabriel Daimon alterara o seu programa por propia vontade. Se desenvolvera unha conciencia propia e obedecía ese mandato. Ou fóra manipulado para prexudicar a imaxe das Forzas Armadas.     

Cando se encontrou de novo coa capitana Fonseca, Lamas foi ao gran e pediu toda a información existente sobre a relación entre Daimon e Zek. Sorprendeuno a resposta: «Xa dixen todo o que podía dicir». 

—Lémbrolle que estou ao cargo dunha investigación oficial. 

—E eu lémbrolle que na UIA hai un regulamento do segredo que non podemos incumprir. 

—Está ben. Voullo preguntar doutro xeito —dixo Lamas—. ¿Que podo saber que sexa de interese e non saiba?

—No caso de Gabriel Daimon, houbo un informante. 

—E iso que importancia ten?

—Ao ser denunciado como traidor, nós non puidemos actuar. Non puidemos desactivalo. Ao ser traidor, xa non era unha máquina.

—E ese delator, non sería Zek? —preguntou Lamas. 

A capitana Fonseca permaneceu en silencio. O comandante entendeu. Estáballe a dicir que si.  

     

Nun dos interrogatorios a Daimon, na prisión militar, o comandante Lamas fixo unha referencia a Zek. Un comentario que semellaba casual. 

—Estiven vendo xogar aos naipes ao seu amigo mago. É un xenio.  

 Gabriel Daimon ficara turbado, en silencio. De súpeto, dixo:

—El non ten nada que ver neste asunto. Eu son o único responsábel da filtración das imaxes de torturas. El nin sequera estaba alí. 

O equipo que deseñara os Anxos Operantes fixera un traballo extraordinario. Dende logo, no caso de Gabriel Diamon, fixeran unha obra na que lle deran vida, até un extremo inquietante, á idea tan fuxidía de beleza. Dende logo, non era unha beleza anxelical. Era fráxil, cunha áurea melancólica e escura na ollada.

—Zek non fixo nada. 

—De acordo. Confío en ti. Se non fixo nada, non te preocupes por Zek. Quen te axudou? Tesme que dar nomes. 

—Ninguén. Non me axudou ninguén. Non se esforce  en buscar cómplices, comandante. Co meu procesador mental, podo enviar anacos de memoria a calquera destinatario no planeta. Eu seleccionei os medios de comunicación que podían ser receptivos. E funcionou.

—Por que o fixeches? 

Gabriel Daimon mirouno en fite e respondeu cunha pregunta: «Na mesma situación, vostede que faría?». 

O comandante ía dicirlle que el non era un robot, pero decatouse de que esa resposta xa non servía. 

—Sabe que pode pasar toda a vida en soidade, pechado nun calabozo? Co agravante de que a súa vida é infinda. Xa non pode ser desactivado. 

Daimon abriu un sorriso na áurea triste do seu rostro: «Pregúntelle a unha persoa a cantidade de soidade que é quen de aturar e iso daralle a medida do que vale». 

—Quen di iso, Zek? —preguntou Lamas. 

—Non. É de Friedrich Nietzsche.

Eu penso que… 

Ía dicir algo sobre o amor, a posibilidade de que a relación de Gabriel Daimon cun compañeiro, influíra no afloramento dunha sensibilidade, dun sentimento de apoio e compaixón, que viñera ser como unha enerxía que derivase en conciencia ou, se o prefiren, nun alma. Ía dicilo, pero calou. A palabra amor resistiuse, escondeuse máis aló da gorxa, no misterioso fol no que habita o corazón perdido das cousas.  

Así que o comandante xurídico Antonio Lamas dispúxose a ler, a xeito de conclusión, a parte final do seu informe: «Despois dunha longa investigación, na que puiden actuar, e agradézoo a todos vostedes, libre de condicionamentos ou presións, agás algunha insinuación tan impertinente como esquecíbel, debo ditaminar que Gabriel Daimon, membro do Grupo de Anxos Operantes (GAO), da Unidade Secreta de Intelixencia Artificial (USIA),  é un suxeito que, sendo fabricado como robot, e por circunstancias e medios non esclarecidos, desenvolveu unha conciencia moral, quen de discernir entre o ben e o mal, o xusto e o inxusto, e que polo tanto non pode ser desactivado e debe ser xulgado con todas as garantías por un Tribunal Militar». 

Ao rematar, só se oíu un berro de alguén que Lamas non tivo interese en identificar. 

—É un traidor!

—Iso faino máis humano —dixo o comandante, mentres gardaba o informe. 

Prendeuse unha luz de alarma a carón de onde se encontraba o xefe do Alto Estado Maior.  O mando descolgou o auricular dun teléfono de mesa. Era un aparello que semellaba antigo, da idade do gran ventilador. O xefe limitouse a escoitar e seu rostro foise transfigurando coa lentitude das viñetas dunha banda deseñada. Colgou. 

O xefe do Alto Estado Maior fixo un sinal ao comandante para falar á parte. 

—Fuxiu! Gabriel Daimon fuxiu! 

Lamas ficou abraiado. 

—Como puido ser? Era un prisión de máxima seguridade

Din que fuxiu nun ataúde. Esta noite pasada morreu un interno na enfermería. Pero a quen levaron no cadaleito foi a Gabriel Daimon.

O comandante xurídico sentiu o bulir de algo vivo no peto do peito da guerreira, xusto debaixo das condecoracións. Levou a man alí, á altura do corazón, e notou a textura da ra.  

SUSCRIPCIÓN MENSUAL

5mes
Ayudas a mantener Jot Down independiente
Acceso gratuito a libros y revistas en PDF
Descarga los artículos en PDF
Guarda tus artículos favoritos
Navegación rápida y sin publicidad
 
 

SUSCRIPCIÓN ANUAL

35año
Ayudas a mantener Jot Down independiente
Acceso gratuito a libros y revistas en PDF
Descarga los artículos en PDF
Guarda tus artículos favoritos
Navegación rápida y sin publicidad
 
 

SUSCRIPCIÓN ANUAL + FILMIN

85año
Ayudas a mantener Jot Down independiente
1 AÑO DE FILMIN
Acceso gratuito a libros y revistas en PDF
Descarga los artículos en PDF
Guarda tus artículos favoritos
Navegación rápida y sin publicidad
 

19 Comentarios

  1. No acabo de entender porqué publicar en otros idiomas. No tengo nada contra otras lenguas, pero deben estar en publicaciones específicas. Se me podrá decir, pues saltártelo; eso es verdad, pero también podría decir que lo pongan en español y así también lo puedo leer.

    • No lo ponen en español porque es un relato corto de un escritor gallego, escrito por lo tanto en gallego.

      Supongo que no tendrá traducción oficial al castellano, pero vamos, con Google o Deepl lo traduces y lo lees perfectamente.

    • Éche o que hai, miñaxoia.

    • Empleando el google translator:

      El robot asesino.

      Antonio Lamas, comandante jurídico, encargado de la investigación especial del caso de los Ángeles Operativos, tomó la palabra para informar de la reunión del Estado Mayor.

      A medida que avanzaba el informe, la tensión en la sala crecía. El comandante Lamas lo percibió no porque hubiera asentimientos o susurros de malestar en los mandos militares, sino porque tenía la sensación de que se estaba produciendo una solidificación del silencio. Y al mismo tiempo, un inmovilismo general, una petrificación de las cosas y de las personas, a excepción del gran ventilador de techo que aquella mañana de verano hacía girar sus aspas con la paciencia ritual de una máxima jerarquía que caminaba a su manera en la alturas

      El comandante legal Lamas pasó a explicar hasta el límite del detalle que permite la ley de secretos oficiales, como él mismo aclaró, el proceso de creación de una unidad especial de soldados robots, aprovechando los avances de la Inteligencia Artificial para uso militar . Hizo hincapié en que algunos medios de comunicación, en el momento en que estalló el escándalo, habían utilizado el término ‘robots asesinos’ de manera inapropiada, quizás por sensacionalismo.. Llamar asesinos a las máquinas era una tontería. En el proyecto Ángeles Operantes se seguirá un estricto protocolo científico, estrictamente supervisado por una Comisión de Ética. Se trataba de crear máquinas con autonomía limitada, con capacidad letal, por supuesto, pero siempre bajo control humano y la supervisión directa de un superior calificado. Por supuesto, se consideró la hipótesis de una avería o pérdida de control por fallo técnico. En ese caso, el ángel operador estaría deshabilitado. Y así se hizo, por precaución, con once de los ángeles operativos, y con la única excepción de Gabriel Daimon.

      Sabía por experiencia que una declaración hecha sin leer el periódico tenía más valor retórico. El comandante legal Lamas miró por primera vez sobre el atril y dijo: “Un asesino solo puede ser un humano, aunque a veces se aplica metafóricamente a un animal. Incluso en el caso del ‘hombre lobo’, el asesino sería porque es un hombre y no un lobo. Sabemos que el honor militar es incompatible con el daño innecesario y el ensañamiento con los vencidos. Como bien dijo Sun Tzu, la excelencia suprema en el arte de la guerra sería ganar la batalla sin pelear. Y si hay que luchar, incluso en la victoria, el sentimiento más honroso es lo que los clásicos llamaban el dolor de Marte».

      En la sala, por primera vez, se escucharon las toses propias del retazo de desaprobación. El comandante Lamas sabía que era inevitable. La referencia al lobo nunca dejó indiferente a una audiencia humana, pero la del dolor de Marte fue demasiado problema para algunos de los altos comandantes presentes.

      Volvió a su informe. Según el proyecto de la Unidad Secreta de Inteligencia Artificial, el Grupo de Ángeles Operativos estaría destinado principalmente a tareas de seguridad preventiva, información y contrainformación. Para ello se fabricaron una decena de robots con figura humana o camuflados, equipados con las tecnologías más sofisticadas y de última generación. El nombre elegido para el grupo tenía un carácter simbólico. En un libro antiguo, La Jerarquía del Cielo, por Dionisio el Areopagita, se dice que hay nueve órdenes o coros de ángeles: serafines, querubines, tronos, dominios, virtudes, potestades, principados, arcángeles y ángeles sin atributos. Los llamados «dominios» estarían compuestos por «ángeles operarios», con misiones especiales en la seguridad celestial. Cada ángel estaba asociado con un mes. El nombre de Gabriel correspondía a enero.

      Blood Land no fue su primera misión. Los Ángeles Operativos habían estado activos en otros tres conflictos sin que ocurriera ninguna anomalía.

      La misión de Blood Land era de pacificación y había instrucciones claras de no perturbar la vida de la población civil y ganar, si era posible, sus simpatías. Desafortunadamente, se hicieron cosas que no se deberían haber hecho. El comandante Lamas dejó de leer y revolvió las palabras en su boca para decir algo que no estaba escrito.

      «Cosas que, si se hacen, nunca deberían haber sucedido. Y no me refiero sólo a las ‘técnicas de interrogatorio mejoradas’, como la práctica generalizada del ‘ahogamiento ficticio o bajo el agua’ de los detenidos. Me refiero a palizas indiscriminadas a grupos de personas que participaban en ferias o celebraciones familiares, como bodas. felices sesiones de bofetadaso palmadas felices. Ese era el eufemismo de las humillaciones y agresiones a la población civil, no para obtener información, sino como vil entretenimiento. Uno de los que aparentemente participó en esas golpizas fue Gabriel Daimon, un ángel operativo, protagonista del caso que hoy nos convoca. Eso creían sus compañeros, convencidos de que se divertía como un cabrón sádico. No estuvo activo en abuso, pero no se perdió ninguna sesión. El sistema visual de Daimon le permitió ver y grabar simultáneamente el evento. La suya es una memoria fílmica en sentido literal. Almacenaba, seleccionaba, ensamblaba y podía emitir sin necesidad de ningún equipo externo. Esa era una de las capacidades como «ángel operativo». A nadie le importaba en esos días lo que procesaba Reserve Computing, el «cerebro» de Gabriel Daimon. Cuando se enteraron,

      La única persona que podía interrumpir el informe era el jefe del Estado Mayor. Y lo hizo. Preguntó de repente: «¿Por qué, comandante? ¿Por qué crees que Daimon se rebeló, qué tipo de ruptura fue esa?».

      — Esa es la pregunta que me ronda desde hace tiempo. El director del equipo tecnocientífico que diseñó los doce robots del Grupo Operation Angels ha analizado exhaustivamente lo que denominan la parte inaccesible de la placa base en cada uno de ellos. En primer lugar, no encontraron ninguna diferencia entre Gabriel Daimon y los demás. Hasta que apareció lo que llamaron la «zona de sombra». Algo así como una consecuencia de algoritmos indescifrables. Por ejemplo, fallas en el sistema que llevaron a búsquedas no anticipadas. Lo que quedó fuera, lo fallido, una especie de basura marginal. Tienen la sospecha de que esto sería algo así como la cuna de una conciencia. Pero es solo una sospecha. Creo que…

      El comandante Lamas miró las notas escritas a mano en el lado oeste de la página. La suya era una carta de taquígrafo. Se alegró de no haber escrito el nombre de Zek en el informe. Fue una de las primeras piezas de información que obtuvo sobre Gabriel Daimon, fuera de su registro en la GAO. El que se había hecho amigo de un soldado humano. Trabajó en el comedor del cuartel base del Regimiento Nuevo Plus Ultra, que incluía al Grupo Operativo Ángeles. No fue nada difícil obtener información sobre él. Tenía habilidades como mago y, de hecho, había trabajado durante un tiempo en un espectáculo haciendo un acto de escapismo .encadenado dentro de un ataúd. Hizo reír a la gente cuando explicó el final de su carrera mágica: «Un día no pude huir, morí. ¡Así que tuve que dejarlo! Era muy estimado, incluso entre los oficiales, que lo llamaban de vez en cuando para jugar a las cartas.

      Decidió citarlo formalmente a declarar en la investigación abierta. Zek se acercó. Relajado, sonriente.

      «Soy del dentista», dijo.

      – ¿Y qué tal?

      – Tenía miedo, pero todo salió bien.

      De repente, se llevó los dedos a la boca y sacó una rana viva. Pequeño, verde brillante. El interrogatorio fue un fracaso. Si Zek había sido experto en escapismo como mago, hablando, él era el rey de la evasión. Cuando el comandante se enteró, fue él quien fue interrogado y le hicieron preguntas absurdas. En un tono respetuoso, lo despidió.

      – ¡Y toma la rana!

      – ¿Qué rana?

      Tenía que saber más sobre Zek. La información sobre la amistad humana de Gabriel se la dio la capitana María Fonseca, de la Unidad Secreta de Inteligencia Artificial. Ella había sido directora en el diseño del ángel operativo y era responsable de su mantenimiento técnico y de velar por su integridad. En la primera visita se mostró muy dispuesta e interesada en colaborar en la investigación. Pero sobre Zek, simplemente dijo que figuraba en su archivo como un amigo humano. Por supuesto, hubo un seguimiento, pero no se registró nada sospechoso. El amigo de Gabriel no había participado en ninguna misión en el extranjero. No se había movido de la cantina. El tema central de esa visita había sido la posible explicación científica para discernir si Gabriel Daimon había alterado su programa por su propia voluntad. Había desarrollado una conciencia propia y obedecido ese mandato.

      Cuando se encontró nuevamente con el Capitán Fonseca, Lamas se volvió loco y le pidió toda la información que había sobre la relación entre Daimon y Zek. Se sorprendió con la respuesta: «He dicho todo lo que podía decir».

      —Le recuerdo que estoy a cargo de una investigación oficial.

      —Y te recuerdo que en la UIA hay un reglamento de secreto que no podemos violar.

      -Está bien. Se lo preguntaré de otra manera, dijo Lamas. ¿Qué puedo saber que es de interés que no sé?

      —En el caso de Gabriel Daimon, hubo un informante.

      – ¿Y qué tan importante es eso?

      – Cuando lo denunciaron como traidor, no pudimos actuar. No pudimos apagarlo. Al ser un traidor, ya no era una máquina.

      —Y ese informante, ¿no sería Zek? preguntó Lamas.

      El capitán Fonseca permaneció en silencio. El comandante entendió. Le estaba diciendo que si.

      Durante uno de los interrogatorios de Daimon en la prisión militar, el comandante Lamas hizo referencia a Zek. Un comentario que parecía casual.

      —Estaba viendo a tu amigo mago jugar a las cartas. El es un genio.

      Gabriel Daimon había estado preocupado, en silencio. De repente dijo:

      — No tiene nada que ver en este asunto. Soy el único responsable de la filtración de las imágenes de tortura. Ni siquiera estaba allí.

      El equipo que había diseñado los Ángeles Operativos había hecho un trabajo extraordinario. Desde entonces, en el caso de Gabriel Diamon, habían creado una obra en la que habían dado vida, de forma inquietante, a la idea de belleza tan esquiva. Desde entonces, ella no era una belleza angelical. Era frágil, con un aura melancólica y oscura en su mirada.

      —Zek no hizo nada.

      -Está bien. Confío en ti. Si no hizo nada, no te preocupes por Zek. ¿Quien te ayudo? Tienes que darme nombres.

      – Nadie. Nadie me ayudó. No se moleste en buscar cómplices, comandante. Con mi procesador mental, puedo enviar fragmentos de memoria a cualquier destinatario del planeta. Seleccioné los medios que pudieran ser receptivos. Y funcionó.

      – ¿Por qué lo hiciste?

      Gabriel Daimon lo miró y respondió con una pregunta: «En la misma situación, ¿qué harías?».

      El comandante le iba a decir que no era un robot, pero se dio cuenta de que esa respuesta ya no servía.

      — ¿Sabes que puedes pasar toda tu vida en soledad, encerrado en un calabozo? Con el agravante de que su vida es interminable. Ya no se puede desactivar.

      Daimon abrió una sonrisa en la cara triste de su rostro: «Pregúntale a una persona cuánta soledad puede dejar y eso le dará la medida de lo que vale».

      «¿Quién dice eso, Zek?» preguntó Lamas.

      – No. Es de Friedrich Nietzsche.

      Creo que…

      Iba a decir algo sobre el amor, la posibilidad de que la relación de pareja de Gabriel Daimon hubiera influido en el surgimiento de una sensibilidad, un sentimiento de apoyo y compasión, que había llegado a ser como una energía que derivaba hacia la conciencia o, si se prefiere , en un alma . Iba a decirlo, pero se quedó callado. La palabra amor resistió, se escondió más allá de la garganta, en la vejiga misteriosa en que habita el corazón perdido de las cosas.

      Así el comandante judicial Antonio Lamas se dispuso a leer, a modo de conclusión, la parte final de su informe: “Después de una larga investigación, en la que pude actuar, y les agradezco a todos, libre de condiciones o presiones, salvo alguna insinuación tan impertinente como olvidable, debo afirmar que Gabriel Daimon, miembro del Grupo de Ángeles Operantes (GAO), de la Unidad Secreta de Inteligencia Artificial (USIA), es un sujeto que, siendo fabricado como un robot, y por circunstancias y medios inexplicables, desarrolló una conciencia moral, capaz de discernir entre el bien y el mal, lo justo y lo injusto, y que por tanto no puede ser desactivada y debe ser juzgada con todas las garantías por un Tribunal Militar”.

      Al final, solo se escuchó un grito de alguien que Lamas no tenía interés en identificar.

      – ¡Es un traidor!

      «Eso lo hace más humano», dijo el comandante, mientras guardaba el informe.

      Se encendió una luz de alarma junto a donde se encontraba el Jefe del Estado Mayor. El controlador descolgó el auricular de un teléfono de escritorio. Era un dispositivo de aspecto antiguo, de la era de los grandes fanáticos. El patrón sólo escuchaba y su rostro se transfiguraba con la lentitud de las caricaturas de una tira cómica. colgar

      El Jefe del Estado Mayor hizo señas al comandante para que hablara a un lado.

      – ¡El se escapo! ¡Gabriel Daimon se escapó!

      Lamas estaba asombrado.

      – ¿Como puede ser? ¡ Era una prisión de máxima seguridad !

      — Dicen que huyó en un ataúd. Anoche murió un interno en la enfermería. Pero el que se llevaron en el ataúd fue Gabriel Daimon.

      El comandante legal sintió el burbujeo de algo vivo en el bolsillo del pecho del guerrero, justo debajo de las condecoraciones. Puso su mano allí, a la altura del corazón, y notó la textura de la rana.

    • Encías Joe

      Pois éche bastante doado de entender: este é un medio español, e o galego é un idioma oficial de España. Non vexo onde está o problema.

      Pues es bastante fácil de entender: éste es un medio español, y el gallego es un idioma oficial de España. No veo dónde está el problema.
      (Te lo traduzco para que no te hernies)

      • Que sea oficial en Galicia no hace que yo lo comprenda mejor. Seguro que hay revistas muy buenas para publicar en gallego. Yo, como no sé gallego, no las leeré.

        • Encías Joe

          Que tú no lo comprendas no implica que no deba ser publicado. Para eso ya tienes el 99,9% restante de los artículos de esta página.
          Por otra parte, la solución era bastante sencilla: traducirlo con Google (lo cual te llevaría unos diez o doce segundos).
          También podrías intentar descifrar el impenetrable idioma gallego, tan radicalmente diferente del castellano, y de paso aprender cosas y disfrutar de su belleza. (Los idiomas, en contra de lo que creéis algunos, no sólo sirven para comunicarse)
          Pero no, en vez de aprovechar la oportunidad has preferido dejar bien manifiesta tu ignorancia. (No eres ignorante por no saber gallego, sinó por tu actitud hacia lo que no sabes)

  2. Estoy de acuerdo contigo Marconi. Querer leerlo y entenderlo no es despreciar otras lenguas, significa básicamente que no hablamos Gallego.
    NO acabo de entender por qué tengo que pasar ese texto por un traductor tipo Google en una revista de ámbito nacional ( o estatal, si preferís).
    Seguro que si se publica en Jotdown, es que tiene calidad. Una pena no entenderlo

    • «Antonio Lamas, comandante xurídico, encargado da investigación especial sobre o caso dos Anxos Operantes, tomou a palabra para informar á xunta do Alto Estado Maior».
      ¡
      Uy, qué difícil! ¡Huelo a neurona quemada por intentar descifrar un párrafo tan complicado! «Comandante», «encargado», «investigación especial»… ¡Hay que ser un genio! Si fueras de Turkmenistán, sería comprensible que no lo entendieras, pero de un hablante de una lengua románica cercana no dice mucho a su favor. Nunca he entendido esta ostentación de la ignorancia. Quizá es que no podéis ostentar nada más.

      Lo más triste, siempre que sale algo en una lengua minorizada del estado (porque si fuera en inglés ya estaríais babeando aunque lo habléis peor que Ana Botella), es que al final no se habla del relato, de la canción o de lo que sea, sino que sale el individuo de turno a criticar que no es en el idioma de Belén Esteban.

    • Eduardo, si eres hablante de una lengua iberorromance, no tienes ningún tipo de limitación, a priori, para entender un texto escrito en portugués, gallego, asturiano, leonés, mirandés, extremeño, aragonés, catalán, valenciano, mallorquín y judeoespañol (en alfabeto latino). El aranés sería un poco más complicado. ¿La principal limitación? Prejuicios. Ni lo intentaste.

  3. ¿De verdad puede molestar que una revista digital, que publica el 99,9% de su contenido en castellano, incluya un artículo en otra de las lenguas oficiales del estado?

    Por lo demás maravillosamente escrito por Manuel Rivas. Gracias.

  4. Creo que hay una lengua franca para todos. No digo que no pueda escribir en la lengua que desee pero si el medio es en español, lo podía poner en español, tampoco me parece una locura. No tiene nada que ver que sea oficial en Galicia. A lo mejor yo escribo muy bien en alemán, ¿me lo debía jotdown publicar en este idioma?

    • Para gustos se hicieron los colores. Una página web es como una cafetería. Si te gusta el ambiente y la música o la ausencia de la misma te quedas. Si no, a otra cosa mariposa. Hay otros artículos más por estos lares. Pues ya sabes. Yo no lo he leído, pero que escriba como le dé la gana. Los chilenos hablan en español y te puedo asegurar que cuando les escucho a menudo me quedo tan a verlas venir como si hablaran en chino. ¿No te parece que sería por mi parte algo gilipollas si les dijera que «deben» hablar como los españoles?

    • No, Marconi, no. No hay una lengua franca (revisa la definición) ni siquiera una lengua común. Hay una lengua oficial que comparte su oficialidad con otras lenguas en algunos territorios. Manuel Rivas procede de uno de esos territorios y escribe en la lengua de su elección que es, curiosamente, la mía también. Esta revista tiene a bien publicar un texto en esa lengua oficial de España, tu país. Y nadie, nadie te obliga a leerlo. Si te interesa leerlo, lo harás, a palo o con un traductor automático. Todo lo demás son pataletas. Por cierto, si fuese un texto de Stephen King, en exclusiva para Jot Down no dirías nada, por no parecer lo que eres, un paleto, pero con las otras lenguas de España, te haces la víctima. Lo de siempre.

      • ¡Hombre! a lo mejor se ha venido arriba con el insulto. Como no le conozco, no se si es un paleto, lo que sí se por lo que escribe, es que carece de la educación más básica.
        No me gustan artículos en otros idiomas que no sean el español; me parece que publicar en idiomas que no podamos comprender todos es ser tolerancia de salón.
        Creo que estoy en mi derecho de manifestar mi opinión; me da igual que no tenga corrección política, no me gusta..

        • El ofendidito. De nuevo, haciéndose la víctima, obviamente su especialidad. Puede que carezca de educación a sus ojos, señor Marconi, algo que viendo y leyendo su actitud tomo como un cumplido porque, atendiendo a su comprensión lectora en relación a mi comentario, retiro lo dicho. No es usted un paleto, es usted un ofuscado.

          • Mi limitada comprensión lectora me dice que llamar a alguien paleto es una falta de educación y que persistir en el erro de no reconocerlo es de necios. Tampoco destaca la educación cuán se le falta el respeto a alguien y se le llama “ofendidito”. Mi piel resiste esto. En cualquier caso y volviendo al tema que nos ocupaba, no me gustan textos en otros idiomas, además no entiendo que alguien el sentido de escribirlo en gallego y publicarlo en un medio básicamente en español.

  5. Yo, que me suelo quejar de intervenciones en otras lenguas, no lo hago en esta ocasión. Este es un medio español y el gallego una de las lenguas del Estado, no veo el problema. Además es un medio privado. Quien pueda y quiera que lo disfrute. Es una riqueza que tenemos en España.

    Por otra parte. Manuel Rivas es gallego y escribe en ambos idiomas. Eso está muy bien. Pero también estaría muy bien si sólo escribiera en español o sólo en gallego.

    Una cuestión diferente es cuando en un diálogo en castellano interviene el nacionalista/irredentista/supremacista/soberanista para dar la nota. Que no me cuenten historias: si estamos hablando varias personas sobre inteligencia artificial, música pop, arquitectura japonesa o la guerra civil griega y llega alguien usando un lenguaje no compartido por todos (sea gallego, serbio o alemán), no lo hace para comunicarse, lo hace para llamar la atención. Evidentemente, en esta ocasión no es el caso.

  6. francisco clavero farré

    A mí el cuento no me pareció gran cosa. Lo leí en gallego; un poco como un miope que ve las líneas generales, pero pierde detalles. No tengo idea de gallego ni portugués.
    La polémica es un síntoma de nuestros desentendimientos. Con buena voluntad los castellanófonos podríamos haber aprendido las doscientas o trescientas palabras necesarias para leer gallego y catalán, quizá perdiendo los matices más sutiles y poéticos. El gallego podría haberse aplicado al portugués. Otra cosa es el vasco, aunque algunas palabras y expresiones también podrían aprenderse en la escuela. Tristemente no existe esa buena voluntad; mucho complejo de superioridad, inferioridad y culpa sí existen. Pienso que aún no es tarde para ponernos. Todo mi respeto a todos los idiomas nacionales españoles.

Deja un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

*

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.